Slayer. Krwawe rządze
Autor: Joel McIver
Stron: 448
Premiera - 10 czerwiec
Cena - ok 40zł
Po dwudziestu pięciu latach – wypełnionych bezkompromisowymi albumami i koncertami, które znacznie poszerzyły granice scenicznej agresji – Slayer wciąż obdarzany jest szacunkiem zarówno przez krytyków, jak i kolegów muzyków.
Tom Araya, Jeff Hanneman, Kerry King i Dave Lombardo, współtworzący jedną z największych kapel metalowych w dziejach, stanowią razem po prostu wyjątkowy fenomen.
Thrashowy zespół z Los Angeles od lat wyznaczał ekstrema gatunku. Zdołał przy tym przetrwać fale krytyki pod adresem tematyki swych utworów, obejmującej tak kontrowersyjne wątki jak satanizm czy terroryzm religijny.
Slayer wciąż jest międzynarodową gwiazdą koncertową, nie odstępując ani na jotę od swoich zasad. Joel McIver, renomowany ekspert od metalu, przedstawia wnikliwą biografię zespołu, w której zasmakuje każdy fan thrash metalu.
„Slayer to najbardziej wpływowa kapela thrashowa w dziejach. Aż trudno uwierzyć, ile nieśmiertelnych numerów napisali: mają tak ogromny katalog, że najwyżej jeden procent innych kapel mógłby zbliżyć się do ich osiągnięć. […]
Można powiedzieć, że muzyka Slayera ma moc przemawiania: rozsiewa zaczarowany pył, dzięki któremu wszyscy momentalnie się w niej zakochują. Mnóstwo kapel brzmi podobnie, ale nigdy nie zdołają mu dorównać – z mistrzami się nie zadziera”.
– Land Phil, bas
„Gdy słuchałem ich opowieści, miałem wrażenie, jakbym sam też uczestniczył w wydarzeniach – jakbym był w tych dusznych klubach w San Francisco w 1982 roku, dekadę później na scenie ogromnego stadionu czy dziś, tuż obok ojców chrzestnych metalu, nadal tworzących agresywną muzykę i nadal nie kwapiących się odwiesić gitary na kołku”.
– Joel McIver
gdyby nie nasza rodzima biografia to napewno bym kupił, jedna kniga mi styknie zwłaszcza ze od konca tamtej wiele się nie działo poza zmianą składu
Zaloguj się
FAQ
Szukaj
Szczerze mówiąc, dziwne w ogóle wydaje mi się porównywanie obu tych gitarzystów, to całkiem różne szkoły grania. Oczywiście wirtuozeria Brodericka i jego wszechstronność nie podlegają dyskusji, jednak jakoś nie wyobrażam sobie w Slayerze jego solówek. Poza tym - nie ma co przesadzać, nie wszystkie slayerowskie solówki polegają na mniej lub bardziej chaotycznym masturbowaniu wajhy, zdarzały się też bardziej przemyślane popisy, oczywiście utrzymane w ramach konwencji w której Zabójca się porusza.
.
