Megadeth Info Forum

12 listopada w progresji zagraja i dzien wczesniej/pozniej w Bydgoszczy

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

to 2 koncerty w Bydgoszczy? Poszłabym chętnie na nich prawdę mówiąc.

bialko on tour

9-11-10 POZNAN - ESKULAP
10-11-10 GYDNIA - UCHO
11-11-10 SZCZECIN - DK "SLOWIANIN"
12-11-10 WARSAW - PROGRESJA
13-11-10 BYDGOSZCZ - ESTRADA
15-11-10 LUBLIN KLUB GRAFITTI
16-11-10 CZESTOCHOWA - KLUB ZERO
17-11-10 LODZ - KLUB DEKOMPRESJA
18-11-10 KATOWICE - MEGA CLUB
19-11-10 ZIELONA GORA - HALA SPORTOWA
20-11-10 WROCLAW - OD ZMIIERCHU DO SWITU:

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

Noo nieźle, kolejna trasa w Polsce..
No chyba będę znowu w Gdyni, nie ma wyjścia
Zdecydowanie życzyłbym jednak sobie, aby wprowdzili jakieś urozmaicenie do repertuaru

trasa odwołana

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

Taa... :/

A wczoraj kupiłem bilet i za kilka godzin miałem się zbierać... :/

Miejmy nadzieje, że to nic na tyle powaznego by Burke mial juz nie wracac na scene. Byłaby to wielka strata - głownie dla nas, Polakow.

rozumiem że masz na myśli Motorhead ?

co do samego Budgie to obadałem 2 albumy:

Squawk - całkowite nieporozumienie brzmieniowo-kompozycyjne, nudne, bezpłciowe, zero czadu no po prostu marnizna taka że szkoda gadać

Bandolier - no tutaj zdecydowanie lepiej, brzmienie porządne, dali więcej do pieca (Breaking All The House Rules), jest świetna ballada (Slipaway) czy bardzo fajny Napoleon Bona , utwory są generalnie ciekawsze i dużo lepsze, wokal normalnie słychać a nie jakieś niewiadomo co jak na Squawk

czytałem troche temat i widziałem coś o Black Sabbath, troche porównanie z dupy moim zdaniem gdziej tam taki wesołkowaty roczek Budgie do mocarnych walców Sabbathów ?

generalnie Breadfan i tak rządzi

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

O kurde, ale żeś nabluźnił

Po pierwsze trochę dziwie się, że zacząłeś właśnie od tych dwóch albumów zamiast np. od moim zdaniem (i nie tylko moim) najlepszych "Never Turn..." i "In For The Kill", czy nawet Jedynki.

Nie skomentuję wszystkiego ani też nie będę się specjalnie rozwodził nad moim uwielbieniem dla tego zespołu, ale dodam tylko że przykładowo taki "Young Is A World" ze wspomnianego przez Ciebie Squawk jest dla mnie czymś tak pieknym, że aż czasem serce chce mi pęknąć. Jeśli ktoś tego nie czuje/nie słyszy to ma chyba serce z kamienia.
Z drugiej strony tak sobie myślę, że przy takim Twoim skakaniu z jednego wykonawcy na drugiego, z jednej płyty na drugą i zaledwie jednokrotnym przesłuchiwaniu raczej nie będzie tutaj miejsca na jakiś głębszy i nie tak do bólu powieszchowny odbiór. Dziwny tak w ogóle żeś sobie dobrał system odkrywania kanonu rocka no ale nie ważne.

Co do porównań do Black Sabbath, to niestety taka łatka, dzięki niechętnym grupie krytykom, przylgnęła do tego zespołu praktycznie od samego początku - właśnie że jest epigonem Zepp'ów i Sabbsów - i ciążyła na nich jak jakaś klątwa.
I co by nie mówić to było trochę w tej muzie coś z BS, co słychać głównie na debiucie jak np. w takich mocarnych, opartych na ciężkich riffach Guts, Himicidal Suicidal czy All Night Petrol albo na zdecydowanie najcięższej brzmieniowo płycie In For The Kill. Poza tym pierwsze dwa albumy Budgie wyprodukował Rodger Bain czyli ten od pierwszych trzech płyt Sabbsów. Dla mnie jednak Budgie to Budgie i tez nie jestem za jakimiś dosłownymi analogiami - ten zespół zawsze miał dla mnie przede wszystkim 100 razy więcej emocji, energii, finezji i magii niż LZ i BS razem wzięte...

domyslam się



po prostu te 2 albumy które obadałem polecali w książce, nie moja wina że autor ma taki gust



eeetam zaraz serce z kamienia po prostu do mnie nie trafiło



generalnie lata 70-te poza BS, DP i ewentualnie LZ mi nie wchodzą, raczej pojedyncze kawałki jeśli już, to żadne tam odkrywanie bo przecież aby coś odkryć trzeba porządnie osłuchać kilka płyt przynajmniej kilka razy (chociaz u mnie czesto 1 przesłuchanie jest decydujące), ja po prostu jestem ciekawy płyt których nie znam a pojawiły się w książce, kto wie może coś konkretnego sie jednak trafi do częstszego słuchania



no na tych dwóch akurat Sabbathów nie słyszałem ale "Budgie to Budgie" a Sabbath to Sabbath wiec nie ma o czym mówic jeśli zać chodzi o

powiedzmy że to kwestia gustu

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

No faktycznie trochę dziwne, że spośród wszystkich albumów wybrał właśnie te dwa.
Chociaż dla mnie one i tak są świetne, żeby nie było

No tak, przyznaję że podchodzę do tego trochę emocjonalnie, aczkowiek dalej będę się upierał że jednokrotne przesłuchanie to trochę za mało na takie wnioski

Oczywiście! Dlatego własnie staram się wszędzie pisać "dla mnie" czy "wg mnie"

Żułek, lepiej nie kieruj sie na ślepo gustem jakiegos pismaka. Akurat koles wymienił 2 najlżejsze płyty z wczesnego okresu - genialny co prawda Squawk ma podbarwienie wrecz progresywne, a Bandolier to juz lekkie złagodzenie, troszke funku i jak dla mnie zwyczajnie słabszy album. Jak nie znasz debiutu i trojeczki to po prostu nie słyszałes ciezaru Budgie. A najciezszym utworem jest chyba In For The Kill z czwartej płyty, ewentulanie Homicidal Suicidal. Nie znajac ich daj spokoj ostecznym wyrokom.

Dokładnie. Daruj se tę książkę.
Więcej wartościowszych porad, rekomendacji i informacji znajdziesz prędzej na tym forum

Chiałbym wiedziec co ten zacny autor poleca z innych zespołow. Mam wrazenie, że bedzie sie z czego smiac. No żeby Bandolier polecac, a nie wspominac o Never Tutn Your Back... - no głuchy albo niedosłuchany.

jedno nie wyklucza drugiego



moge zrobić skany jeśli chcesz

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

Moim zdaniem zespół porównywalnie dobry w stosunku do Led Zeppelinów, a miejscami nawet lepszy.

Budgie (jakby ktoś nie wiedział) to Walijska grupa hard rockowa, a późniejszym czasem nawet heavy metalowa.Powstali w Cardiff w latach 70 i pierw zaczynali sobie granie w jakiś klubach, pubach, aż w końcu jakiś typek ich zauważył i uznał, że są zajebiści i się zaczęło.To co ciekawe w tej kapeli to bardzo mała popularność.Choć w Polsce jest trochę lepiej dzięki pamiętnym koncertom w 80'

Ogółem-wielbię.W tym zespole jest coś za co lubię też stary Megadeth.Rozbudowane sekcje rytmiczne, pełne zmyślnych riffów.Budgie jak na te czasy było niesamowicie ciężkie.Do tego te mocno ironiczne teksty piosenek i ciekawe tytuły, np. "Nude Desintegrating Parachutis Woman" (naga zdezorientowana spadochronistka)
Pierwsze płyty miały niesamowity klimacik, którego ciężko mi opisać.Ta ciężkość i taka oryginalność, to uwielbiam.
Mają wiele fenomenalnych kawałków, ale moje ulubione to PRZEDE WSZYSTKIM niesamowicie epickie, genialne, klimatyczne (mógłbym tak w kółko) "Parents".Te solóweczki, ptaki w tle, wokal Shelley'a.Magia... .Kolejnym świetnym kawałkiem jest Napoleon Bona-Parts 1&2.Zaczyna się spokojnie, jak balladka, potem nagle wkracza prawdziwy rockowy killer.Tu kolejne skojarzenie z Megadejwem jeśli chodzi o budowę utworu.
Uwielbiam też "Guts" za naprawdę dobry, ciężki riff, kawałek jest fenomenalny.
Moja ulubiona płyta to "In For The Kill", więc najwięcej ulubionych kawałków mam właśnie z tej płyty.Pierw niesamowicie ciężki kawałek tytułowy.Zaraz po nim (zrobiony podobno na wzór Paranoid) "Crash Course In Brain Surgery" z wspaniałym riffem, również ciężki.Kawałek ma swój klimacik i jest naprawdę w pytkę."Wondering That Everyone Know" to dość fajna balladka, ale nigdy nie przepadałem ze ich akustycznymi dokonaniami.Potem "Zoom Club"-o kurcze, to jest kawał grania.Niesamowite intro, ta gitarka to jest to co kocham.Potem jest jeszcze lepiej-utwór przyspiesza i robi się coooraz lepiej.Jak zwykle wokal pasuje do klimatu tego zespołu.
No i dwie wisienki na torcie.Bluesowe dwa niesamowicie epickie utwory.Pierwszy-Hammer Of Tongs.Cóż za ciężar, jednocześnie bluesowa lekkość, solóweczki, zwłaszcza ta na końcu-miodzio.No i na koniec "Running From My Soul".Zaczyna się mega energicznie, kojarzy mi się to z zapłonem w aucie, tak wolno-szybciej-i w chodzi bluesowa gitarka.Ten utwór to kwintesencja muzyki.Przynajmniej dla mnie.



"Później pokazał mi swoją kolekcję płyt. Była ogromna. Wśród innych wydawnictw znalazł się tam także krążek grupy Budgie zatytułowany "Impeckable". Sprezentował mi tę płytę, mówiąc, że ma jeszcze jedną kopię. I tak odkryłem zespół Budgie. Gitarzysta tej kapeli był jednym z tych, których gra opierała się na niezliczonej ilości riffów. Stwierdziłem, że ci kolesie są absolutnie genialni. Gdy zgłosiłem się na przesłuchanie do Metalliki, Lars zapytał mnie, jakich zespołów słucham. Wymieniłem trzy kapele: Motörhead, Iron Maiden i Budgie. On na to (tutaj Mustaine doskonale naśladuje amerykańsko-duński akcent): "Nie wierzę. Znasz Budgie?! Naprawdę znasz Budgie?! A niech mnie!". Powiedziałem, że owszem znam i uważam, że są wspaniali. Tym sposobem całkiem przypadkowo nabiłem sobie punkty."

Mustaine o Budgie.


Jeśli ktoś nie zna kapelki, radzę się zapoznać bo to obok Mega moja ulubiona.

Znam debiut, Never Turn... i In For The Kill. Kawał świetnej muzy, ciekawe kompozycje, bardzo fajne riffy, niezły wokal, solidne brzmienie. Warto słuchać, warto

_________________
www.believer.dbv.pl - moja strona o jednym z najlepszych bandów grających progresywny/techniczny thrash
www.crossroads-of-metal.blogspot.com

dla maniaków

_________________

Mocarne knury w butach biegają po lesie z połówkami melona na głowach wykrzykując pod adresem maciory jestem chomikiem z azbestu.

Fajna sprawa, że ktoś decyduje się na napisanie/wydanie książki o Budgie, mogli jednak pociągnąć ją przez całą karierę zespołu, a nie tylko ograniczać się do 3 pierwszych płyt. Zresztą takie In For The Kill kompletnie im w niczym nie ustępuje. A fakt, że potem stopniowo z płyty na płytę było mniej ciekawie, nie sprawia, że te czasy nie zasługują na uwagę.
Gdyby to była kompletna monografia, to być może bym się skusił.