Ostatnio delikatnie został poruszony temat Rush, więc postanowiłem założyć temat.
Sądzę, że kapela jest wszystkim znana, przynajmniej z nazwy.
Osobiście, uwielbiam ich muzykę, choć nie wszystkie płyty przypadły mi oczywiście do gustu, ale o tym dalej.
Można wyłapać jak dużą inspiracją był to zespół dla muzyki m. in. Dream Theater.
Przede wszystkim, jestem pełen podziwu, że grupa gra tak długo i nadal jest w bardzo dobrej formie.
Warto teraz wspomnieć coś o samej muzyce.
*Rush – Od tej płyty (na szczęście) nie zaczynałem przygody z kapelą. Słychać, że zespół był nieco zainspirowany Led Zeppelin. Rzadko wracam do tego albumu. Cenię sobie Finding My Way. Working Man też daje radę, ale poza tym resztę uważam za mało ciekawą i nawet ciężko kojarzę utwory z debiutu.
3/10
*Fly By Night – Właśnie od tego krążka zacząłem słuchać Rush. Nie miałem jakichś wielkich oczekiwań, a sam album nie zrobił też na mnie jakiegoś dużego wrażenia. O ile otwierający Anthem
i tytułowy Fly By Night (swoją drogą, jeden z moich ulubionych kawałków kapeli) wypadają świetnie, tak reszta w ogóle nie zachwyca. Mogę ewentualnie wyróżnić jeszcze Beneath, Between And Behind.
5/10
*Caress Of Steel – Opener w postaci Bastille Day bardzo przypomina mi (w pewnych momentach) Walk All Over You AC/DC, a raczej odwrotnie, bo ten pierwszy powstał jednak wcześniej. W każdym razie, tym albumem Rush obiera, że tak to nazwę – własną ścieżkę. Świadectwem tego jest znakomity The Necromancer (szczególnie środkowy Under the Shadow, choć solo przypomina strasznie te z Child In Time Deep Purple) czy też The Fountain Of Lamneth (tutaj No One at the Bridge i Bacchus Plateau wypadają dla mnie najlepiej). O wiele krótszego Lakeside Park również słucha się dobrze.
6/10
*2112 – Album doskonały ! Tak można szybko podsumować ten krążek. Od początku do końca słucha się go wyśmienicie. Tytułowa dwudziestominutówka to już klasyk. To samo mogę napisać o nastrojowym The Twilight Zone. Ubóstwiam ten utwór! W A Passage To Bangkok jest natomiast riff, który do złudzenia przypomina mi ten z Indians Anthraxu.
Była to druga płyta Rush, którą usłyszałem i błyskawicznie zatarła niemiłe wrażenie, które zostawił Fly By Night.
10/10
*A Farewell To Kings – Po świetnym 2112 sądziłem, że zespół nagra coś równie wartościowego. Niestety. Album jest dla mnie dużym rozczarowaniem, a broną się jedynie Xanadu i Cygnus X-1. Nie jest to chyba jednak zaskoczeniem, gdyż każdy dłuższy album Rush jest świetny.
4/10
*Hemispheres – Słychać delikatną poprawę, zwłaszcza w otwierającym tytułowym. Jest to bodajże kontynuacja Cygnus X-1. Cała płyta jednak nie do końca przekonuje. Co prawda słabiej wypada tylko Circumstances, ale pewien niedosyt jednak pozostaje. Zamykający La Villa Strangiato, mimo tego, że dłuższy, to podświadomie oczekiwałem czegoś lepszego.
6/10
*Permanent Waves - W końcu znaczna poprawa. W zasadzie każdego nagrania słucha się bardzo dobrze. Słabiej wypada jedynie Freewill. Po Jacob's Ladder też spodziewałem się czegoś więcej (choć i tak jest dobrze), ale reszta już bez zarzutu.
U mnie, na szczególne uznanie zasługują The Spirit Of Radio (spokojnie mógłby się znaleźć na Test For Echo) i Entre Nous.
8/10
*Moving Pictures – Kolejny ciekawy album z bardzo dobrym brzmieniem ! Uwielbiam Tom Sawyer i Limelight, ale reszta również ciekawa. Bardzo interesujący jest przykładowo YYZ ze względu na jazzową konstrukcję. To samo można powiedzieć o The Camera Eye (szkoda, że był to ostatni długi utwór Rush), który zawiera rewelacyjne melodie. Najsłabszym punktem jest zdecydowanie Witch Hunt.
7/10
*Signals – Wkraczamy w erę syntezatorów. Próba ta jest według mnie kompletnie nieudana. Brakuje tych dłuższych, klimatycznych numerów. No cóż, każdy zespół popełnia jakieś błędy. Co mogę wyróżnić? Na pewno hicior w postaci Subdivisions oraz Losing It i Countdown. Reszty nie mogę słuchać.
3/10
*Grace Under Pressure – Tutaj jest już zdecydowanie lepiej, ale do ideału brakuje sporo. Przede wszystkim to wyjątkowo przebojowa płyta. Bardzo cenię Distant Early Warning. Cholernie klimatyczny numer, szczególnie od 2:38.
Trochę irytują zagrywki w stylu reggae W The Enemy Within. Co prawda lubię ten kawałek, ale utwór by zyskał gdyby zespół zastosował jakieś inne rozwiązania. Red Lenses jest już w ogóle mało słuchalny. Dla mnie to jeden z najgorszych kawałków Rush. To złe wrażenie zaciera jednak zamykający Between The Wheels.
6/10
*Power Windows – Oldschoolowa płyta. Słuchając go natychmiast na myśl przyszedł mi album Dream Theater Images And Words (mimo, że nie ma do niego porównania). Bardzo podobny klimat. Mam też skojarzenia z Marillion. Poza Grand Designs nie ma tutaj jednak nic wartościowego. Zbytnio kojarzy mi się z innymi kapelami i charakterystyczną muzyką tamtego okresu.
2/10
*Hold Your Fire – Następny krążek w podobnym stylu. Lekka poprawa jest słyszalna, ale to zdecydowanie i tak zły kierunek. Lubię Time Stand Still, Prime Mover i Lock And Key, ale reszta pozostawia wiele do życzenia.
3/10
*Presto – Miał być powrót do... „korzeni”, a nic z tego nie wyszło. Show Don' t Tell, War Paint, Presto, Superconductor (bardzo przebojowy numer), reszta średnia lub w ogóle nie do przejścia.
4/10
*Roll The Bones – To z kolei chyba najnudniejszy album Rush. Elementy rapu w Roll The Bones, to już w ogóle jakieś nieporozumienie. Jakiś funk w Where's My Thing?, Pt. 4: Gangster Of Boats Trilogy to takż mało ciekawy zabieg. Nie jestem w stanie wyróżnić dobrego utworu na tej płycie, ale gdybym miał się już uprzeć to niech to będzie You Bet Your Life.
2/10
*Counterparts – Nareszcie jakaś poprawa. Album bardziej mroczny i cięższy, co wyszło zdecydowanie na dobre. Nie jest to arcydzieło, ale jako całość wypada udanie. Bardzo spójna płyta.
Cut To The Chase ma bardzo fajną solówkę. Lubię też bardzo Alien Shore, Double Agent i Everyday Glory. Nawet The Speed Of Love słucha się przyjemnie.
W ogóle partie perkusji wypadają chyba najlepiej od... dawna. Takie mam wrażenie. Mogę się mylić oczywiście.
6/10
*Test For Echo – Ponownie progres, choć można odnieść wrażenie, że płyta trochę w stylu Foreigner. Na tym też albumie znajduje się mój ulubiony utwór Rush, a mianowicie The Color Of Right, który paradokslanie kojarzy mi się właśnie najbardziej z twórczością Foreigner. W każdym razie bardzo udany LP. Dog Years był chyba najcięższym kawałkiem do tamtej pory.
8/10
*Vapor Trails i Snakes & Arrows – nie jestem na tyle osłuchany z tymi płytami żeby się wypowiedzieć. Wiem tylko, że po kilku odsłuchach mało mi się spodobały. Zrobię jeszcze parę podjeść i wtedy coś napiszę. Póki co tyle.
Bialkomat, YerBlue, mam nadzieję, że nie obraziłem waszych uczuć
Później zrobię ankietę, bo muszę wyjść za chwilę
