Bardzo dobrze się do tego przygotowuję w związku z nowym nagraniami. Ludzie online mają trzy metry i są kuloodporni. Mówią to, co myślą, i nie ponoszą tego żadnych konsekwencji. A ten album ludzie po prostu znienawidzą, ponieważ nie ma tam ani Jeffa, ani Dave’a. A ja wiem, że on jest w porządku – dzięki ludziom z branży – wiem, że to jest niezłe. Ale ludzie będą mówić, że to jest do bani, kropka. Będą to robić bez przesłuchania płyty. Takie mamy społeczeństwo.

Teraz jest inaczej. Kiedy się pojawiliśmy, magazyny nas nienawidziły. Jednak od „Reign in Blood” nie pozostawaliśmy w tyle. O co mi chodzi? O to, że trzeba mieć twardą skórę i nie pozwolić, że jakaś opinia cię przybiła. To nie twoja dziewczyna czy żona mówi ci, że twoja płyta jest do bani. To jakiś idiota bez twarzy – tylko jakieś internetowe gówno.

Robią jej dobrą prasę i ludzie łykają jak pelikany. Może być też tak, że to my jesteśmy inni a album jest rzeczywiście zajebisty

Dokładnie fixxer, jedyny numer na nowej płycie, który pamiętam to tytułowy. I to wszystko. Moim zdaniem czas najwyższy dla Slayera, aby przypomnieli sobie blastowy eksperyment z "The Supremist" z Christ Illusion (najlepszy utwór Slayera w XXI wieku obok "Disciple") i zmienili trochę styl, tak jak to zrobili po Divine Intervention. Tylko tym razem mogliby wydać ep-kę, żeby nie wiało nudą, bo ktoś sobie narzucił dorzucanie utworów na siłę (jak ma to miejsce w przypadku nowej płyty). Dla porównania od dłuższego czasu bronię Diabolus in Musica, choć przyznam że problem z tamtą płytą to był właśnie nadmiar numerów (tak jak z nówką, tyle że na Diabolusie były też naprawdę dobre petardy i "buldożery") - jakby skrócili płytę do 30 minut to byłby w pełni udany eksperyment. I to jest właśnie problem Slayera, że skończyły się czasy odgrywania tych samych patentów i robienia 40 minutowych płyt.