AT: Na tych wczesnych zdjęciach METALLIKI widać pryszczatych chłopców, niewiele starszych od swoich fanów. Jacy oni byli wtedy prywatnie? Nieśmiali, zakompleksieni? Czy już wtedy byli świadomi swojej wartości i zdeterminowani na sukces? Jak ich odbierałeś wtedy?
Bill: Lars od początku wiedział, że chce być gwiazdą rocka! [a to skromniś i spryciarz:-) red.] Dążył do tego i udało mu się! Za to James był nieśmiały, Ron też był normalnym chłopakiem. A Mustaine od początku był maniakiem metalu. W istocie to Dave „wszczepił” „metal” do METALLIKI! Mogę powiedzieć o chłopakach jeszcze jedno - od początku byli naprawdę zaangażowani w muzykę i to, co robili! Żyli metalem, żyli dla metalu. Byli tacy sami poza sceną, jak na scenie. Zero pozerstwa, liczył się tylko metal!

AT:W czerwcu 2010 ukazała się autobiografia Dave`a Mustaine`a „A Heavy Metal Memoir”, a w niej najwięcej zdjęć Twojego autorstwa (21). Jak Ci się podoba ta publikacja?
Bill: To fajna książka o świetnym muzyku. Cieszę się, że mogłem fotografować Mustaine`a od początku jego kariery. Dave był jednym z pierwszych gitarzystów, który grał muzykę heavy, a teraz jest gwiazdą, Bogiem Metalu...

AT:Niektóre z tych fotografii z Mustainem znamy już z „The Club Dayz, 1982-1984”, a inne znajdą się jeszcze w książce o MEGADETH „Another Time A Different Place” (z okresu 1982-1986)...
Bill: Tak, aktualnie jesteśmy w trakcie negocjacji związanych z wydaniem mojego drugiego albumu, tym razem o MEGADETH.

Oo matko, temat ruszany 5 lat temu, aż trochę wstyd pisać mi tu. Ale nic, a co, napiszę. Ogólnie Dave ma reputację, nie oszukujmy się, dupka i to się ciągnie za nim x lat. Jakiś czas temu, po festiwalu czekałam ogólnie na muzyków. No wiadomo, każdy chciałby autograf czy coś takiego. No i wychodził, jeden z innego zespołu do nas podszedł, sympatycznie. Po kilkunastu minutach wyszedł Dave. Jacyś kolesie go wołali, aż w końcu stanął i do nas podszedł. Podobno ktoś powiedział mu coś niemiłego, ale on tylko kazał mu odejść. Nie wiem, ile w tym prawdy, bo nie słyszałam tego. Zadał mi tam parę pytań. Dotąd się stresuję, bo zastanawiam się, czy dobrze wypadłam. Mam nadzieję, że nie waliło ode mnie potem czy czymś, no w końcu te paręnaście godzin bez jedzenia, praktycznie bez wody i wśród spoconych ludzi. Zdjęć jednak nie można było sobie z nim robić, ale to było wiadome od początku, bo podszedł z nim ochroniarz, który nam to oznajmił. Ale autograf jest! To zostanie mi do końca.